මංඟල හමුව [මගේ සුරඟන #1]

ගාලු බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ උඩ තට්ටුවට වෙලා ගිනි ගහන අවුව දිහා ඇස් පුංචි කරන් මං බලන් හිටියා. ගිණි ගහන අව්වට රත් උන මූදු හුළඟ තාර පාරේ මිරිඟුවක් මවනවා. ඒත් එක දිගටම පෝළිමට වගේ එන වාහන ඒ මිරිඟුව කපාගෙන ඉස්සරහට යනවා..
මට කවදාවත් මෙහෙම කෙනෙක් එනකම් බලං ඉඳල පුරුද්දක් නෑ.. ඒත් නිකං බලාගෙන පැය 3ක් 4ක් රස්තියාදු උනා කියල කිසිම හැඟීමක් දැනුනෙත් නෑ. ඒ හැම දේටම වඩා මට ඕන උනේ ඉක්මනටම එයාව දැක ගන්න...

ඔව් අද එයා එනවා.. අඳුරගෙන මාසයකට ලං උනත් , පිංතූර වලින් දැකල තිබුණත් පැය ගණන් කතා කරල තිබුණත් ඇස් දෙකට දැක ගන්නකම් කියා ගන්න බැරි මොකක්දෝ අඩුවක් හිතට දැණුනා. ආදරේ කරන්න දකින්නම ඕනද ? ඒ ගැන අනිත් අයත් එක්ක තර්ක කරපු මම දැං මං එක්කම ඒ ගැන තර්ක කරා..

ඒත් වැඩි වෙලා එහෙම කරන්න කලින් මගේ ෆෝන් කට්ට දෙදරුම් කෑවා..

'minihoo, me bus 1n bahina tena kiyano. mm danna gallek na. natnam mehemama matara yanawa'

ඒක දැක්කම මට තනියම හිනා ගියා. එහා පැත්තෙ අයිස් ක්‍රීම් එකක් දෙකට කඩං කකා හිටපු කපල් එකේ කොල්ල මට එරෙව්වා, පුහ්.. හරි වැඩේ.. මට තොගෙ අයිස්ක්‍රීම් එපා මගේ අයිස්ක්‍රීම් එක තාම මඟ එනවා..

ආදරේ ගැන කියෙව්වට, පිටු ගණන් ලිව්වට වාද කරාට ප්‍රායෝගිකව කරන්න ගියාම තමයි ඇත්තම හැඟීම දැනෙන්නෙ. කවුරු කොහොම මොන විදියට කිව්වත් ආදරේදි හැමෝම මොහොතකට හරි බොළඳයි. ඒක අවුරුදු 18 කෙල්ලටත් එහෙමයි අවුරුදු 80 ආච්චිටත් ,සීයටත් එහෙමයි..

තවත් එහෙම මං කොච්චර වෙලා හිටියද කියල මතක නෑ. කොහොම හරි ඇන්ග්‍රි බර්ඩ් ලෙවල් 45 ම ගහල ඉවර කරල ආපහු මුල ඉඳල ලෙවල් 9ක් ගහනකොට මං මෙච්චර කල් බලං හිටපු ඒ මොහොත උදා උනා.මේ ලෝකෙ එක අවස්ථාවක් උදා වෙන්නෙ ජීවිතේටම එක පාරයි. එකම සිදුවීම කවදාවත් එකම විදියට එකම වෙලාවට දෙපාරක් සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ.

බස් එකෙන් බහින සෙනඟ අතරෙ ඒ දිලිසෙන ඇස් දෙකේ අයිතිකාරිව හෙව්වා. ඒත් හිත නොසන්සුන් හින්දමද කොහෙද මට හොයා ගන්න බෑ..

"හපෝ.. එපා උනා.."
කියාගෙන ලස්සන කෙල්ලෙක් මගේ ගාවට ආව.. හ්ම්ම්ම්ම්.. මේ එයාමද. මං තප්පර කීපයක් ඇස් ලොකු කරන් බලං හිටියා..
මට "හීක්" ගෑවුණා.. ෆොටෝ කෑලි වලට වඩා සිය දහස් ගුණයක් ලස්සනයිනේ..

"මොකෝ ඕයි බලං ඉන්නෙ ? යමු. මේ අවුවෙ ඉන්න බෑ"
මට තාමත් කතා කරගන්න බෑ.. ඕනම පම්පෝරි ගහන කොල්ලෙක්ට තමන් ආදරේ කරන කෙල්ලව මුලින්ම දැක්කම මෙහෙම වෙනවද දන්නෙ නෑ..

සික්කගෙන් 10 ටිකට් කෑලි දෙකක් අරං අපිත් පාක් එකට රිංඟුවා. හප්පේ... පාක් එකේ තණකොළ ගස් වලට වඩා යුගල පද. ඒ මදිවට ඉන්න හැටි දැක්කම අපි වගේ කුළුඳුල් ප්‍රේමවන්තයොන්ගෙ හිරි ඔතප් බිඳෙනවා. චී... මුංව අල්ලල ගස් බඳින්න ඕන..
පැය බාගයක් විතර වාඩි වෙන්න තැනක් හොයල හොයල අවසානයයේ ගලාගෙන යන දිය පාරක් ආසන්නනේ ප්‍රේමණිය මාළු ටැංකියක් ළඟ අඩි 3ක් විතර ඈතින් අපි වාඩි උනා..

-"ඉතිං " මං කතාව පටං ගත්තා..

"ඉතිං බඩගිනියි මනුස්සයෝ. මං තාම උදේට කෑවෙ නෑ "
මං අපේ අම්ම බැඳල දීපු බත් ගෙඩිය ගත්තා. කෙල්ල කඩේ කෑම කන්නෙ නැතිලූ. ඒකත් හොඳයි. අනේ වාසනාවන්.
අපි දෙන්න බත් එකේ දෙපැත්තෙන් කන්න පටන් ගත්තා. අනිත් කපල් කටවල් ඇරං බලං ඉන්නවා. මමත් හෙමින් කෙල්ල දිහා බැලූවා.. ම්හු.. පාඩුවෙ කාගෙන කාගෙන යනවා.
දැං බත් එකත් ඉවරයි. මේකි අන්තිම බත් ඇට ටිකත් හූරණවා..

-"මේ මටත් කටක් කවනවකො"

මගේ ඉවසීමේ සීමාව පැනල මං කිව්වා.

"අනේ පැටියො අමතක උනා"
අන්තිමට එකතු වෙච්ච බත් ඇට ටික මගේ කටේ ඔබන ගමන් එයා කියනවා.. හ්ම්ම්ම්ම්.. කැළණි පාලම යටින් පොල් ලෙල්ලක් ගියා වගේ. ඒත් කමක් නෑ. ලද දෙයින් සතුටු වෙනවා.

"ආ.. උදේ ඇන්ටි දීපු පාං තියෙනවා" ඒකත් කෑව..

"මේ.. මං ස්ට්‍රෝබෙරි ගත්තා" ඒවත් කෑව..

"කෝ.. මං කියපු බිස්කට් එක ගෙනාවද? චිට් බිට්ස් දෙන්නකෝ " ඒකත් කෑවා..

"මෙන්න මං.. දොඩම් ගත්තා."

-"අනේ ගෙදර ගිහින් කන්න නංඟි" මං ඉක්මනට එහෙම කිව්වෙ තවත් කන්නෙ කොහාටද කියල හිතා ගන්න බැරුව.

ඊට පස්සෙ අපි නැඟිටලා ගිහින් පඩිපෙලක් ගාව වාඩි උනා.. අනිත් පැත්තෙ බංකුවෙ කුඩේකින් වහං ඉඳපු කපල් එකේ කොල්ල හෙමිහිට කුඩේ උස්සල බලනවා.. තව ටිකකින් ආපහු බැළුවා.. ආපහු..
ඒක නැවතුනේ උගේ කෙල්ල ඌට ගොරවපු නිසා. අනේ ඇත්තට මුංට තමන්ගෙ කෑල්ල තියං පාඩුවෙ ඉන්න බැරි හැටි.

මං ආපු වෙලවෙ ඉඳන් කීචී බීචි ගගා ඉන්න මගේ කිරිල්ලි දිහා මං බැළුවා. එයා ඩයරියක් අරං මට මොනවාදෝ කියනව. මං ඒක අහං ඉන්නව වගේ එයාගෙ රෝස පාට කම්මුල දිහා බැලූවා. කතා කරද්දි පුංචි වෙන ඇස් දෙක. නිතරම මූණට වැටිල දඟ කරන කොණ්ඩ කෑල්ල..

මං මගේ අත උඩ තිබුණ එයාගෙ අත දිහා බැළුවා..හ්ම්ම්ම්... රන් තැඹිලි ගෙඩියෙ වහපු කපුටත් මේ වගේ ඇති.
මං තව ටිකක් එයාට ලං උනා..

එතකොටම අයියගෙන් කෝල් එකක්... කෙල්ලට පරක්කුයි කියල බනිනවද කොහෙද. අනේ සුදු මස්සිනේ ඇයි උඹට තේරෙන්නෙ නැද්ද අපිට තාම වචන 10ක් නිදහසේ කතා කරගන්න බැරි උනා කියලා.. කමක් නෑ..මොකක් උනත් එළ අයියෙක්.

මං මෙච්චර වෙලා හංඟන් ඉඳපු පුංචි බුදු පිළිමෙ එළියට ගත්තා. කඩේ මුදලාලිට මේක සුළු ගාණක් දීල ගත්තට මට මේකෙන් මහ මෙරක් තරම් දෙයක් කියා ගන්න ඕනකම තිබුණා..

-"ඔයා කවද හරි මගේ වෙලා මගේ ළඟට එනකම් මේක පරිස්සම් කරල තියා ගන්න"
මං බ්‍රවුන් පේපර් එකේ ඔතපු පුංචි බුදු පිළිමෙ එයා අතේ තියන ගමන් කිව්වා. එයා මගේ දිහා ටිකක් වෙලා ඇස් ලොකු කරන් හිටිය මිසක් මුකුත් කිව්වෙ නෑ..

පාර්ක් එකෙන් එළියට එද්දි එතන ඉඳපු කොල්ලොත් කට ඇරං බලං ඉන්නව.. මමත් ඉස්සර උඹල වගේ තමයි මචංලා. හොඳ අඹ කන්නෙම පණුවො කියල අපිත් ඉස්සර කිව්වනේ.. මමත් දැං පණුවෙක්..

---

කෙල්ලේ, ඇත්තටම මං කියන්න හිතාගෙන ආපු කිසිම දෙයක් ඔයාට කියා ගන්න බැරි උනා. මංද. මට වචන ගලප ගන්න බෑ ඔයා ළඟදි. ඒත් මං එක දෙයක් දන්නවා. මං ඔයාට ඇත්තටම ආදරෙයි!.
මට කවදාවත් කියන්න බෑ ඔයාට ඉර හඳ ගෙනත් දෙන්නම්, ලෝකෙ හැම සතුටක්ම දෙන්නම් කියලා. ඒත් ඔයාගෙ හිනාව බලල සතුටු වෙන්නත්, අඬද්දි ළඟින් ඉඳන් කඳුළු පිහිදාන්නත් මට පුළුවන්..

ජීවිතේ අරමුණක් නැතුව ඔහේ ගලාගෙන යද්දි, කොහෙත්ම නොහිතපු වෙලාවක ඔයා මගේ ජීවිතේට ඇවිත් අරමුණක් දුන්නා.. අපිළිවෙලට තිබුණ මගේ ජීවිතේ පිළිවෙලක් කරේ ඔයා..

කළු සුදු ලෝකෙක තනි වෙලා අකුරු ඉලක්කම් අතරෙ තනි වෙලා හැම දෙයක්ම තනියම දරා ගනිපු මට, ඒ ලෝකෙ ලස්සන පාටවලින් පුරවලා මටත් මගේම කියල තවත් කෙනෙක් මේ ලෝකෙ ඉන්නව නේද කියන හැඟීම ගෙනාවෙත් ඔයාමයි...

මට ඔයාව ගොඩාක් වටිනව. වටිනාකමට වටිනාකමක් දෙනකම් එය නොවටිනා දෙයක් නිසා ඔයාට මගේ ජීවිතේ වටිනාකම දෙන්නම්... මට කවදාවත් ඔයාව නැති කර ගන්න බෑ. මගේ අම්ම තාත්ත ඇරුණම වෙන ඕනම දෙයක් මට නැති උනාට කමක් නෑ ඔයා වෙනුවෙන්..

කවුරු හරි මගේ මතයට විරුද්ධ වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ කෙනාගෙන් මං මුලින්ම අහන ප්‍රශ්නෙ තමයි,
ජීවිතේ කවද හරි, කාටම හරි ආදරේ කරල තියේද කියල ?